W świecie imion nic nie jest oczywiste! Choć wiele z nich znamy i nosimy od pokoleń lub spotykamy na co dzień, ich prawdziwe pochodzenie bywa zagadką. Etymologia imion to często labirynt zapożyczeń, zmian fonetycznych i kulturowych wpływów, które trudno jednoznacznie prześledzić. Co więcej, dalekie – bo azjatyckie ślady językowe – zarówno w imionach, jak i w innych słowach, pojawiają się tam, gdzie najmniej się ich spodziewamy. W tym tekście przyjrzymy się pięciu imionom, które mają lub mogą mieć azjatyckie – głównie perskie – korzenie. Ich historie pokazują, jak złożone i zaskakujące bywają losy językowych wpływów międzykulturowych.

• Małgorzata

To dobrze znane nam imię ma korzenie perskie i wywodzi się od słowa mr‌gāhrīta, które w języku staroperskim oznaczało „perłę”. Przez grekę (margaritēs) i łacinę (Margarita) trafiło do wielu europejskich języków. Choć dziś brzmi typowo europejsko, jego dalekowschodnie, perskie pochodzenie pokazuje, jak głęboko sięgają wpływy kulturowe w historii imion.

• Dariusz

To imię staroperskiego pochodzenia. Wywodzi się od imienia Dārayavahuš, które oznacza „ten, który posiada dobro” lub „ten, który zapewnia dobrobyt”. Imię to było noszone przez wielu władców Persji, w tym słynnego Dariusza I Wielkiego oraz pokonanego przez Aleksandra Wielkiego Dariusza III. Poprzez grekę (Dareios) i łacinę (Darius) trafiło do wielu języków europejskich, w tym do języka polskiego.

• Roksana

Imię Roksana ma równie starożytne korzenie, co Dariusz, a nawet łączą je z Dariuszem związki historyczne. Imię to wywodzi się od staroperskiego Raṷxšnā, które oznaczało „jaśniejąca” lub „promienna”. Roksana to imię żony Aleksandra Wielkiego, którą poślubił w Persji po pokonaniu Dariusza III. Jej obecność w dziejach Aleksandra przyczyniła się do rozprzestrzenienia tego imienia na terenie Azji i Europy.

• Kacper

Kacper to imię pochodzące najprawdopodobniej od perskiego słowa oznaczającego „Skarbnika” – od formy ganzabarah. Imię to rozpowszechniło się w Europie dzięki chrześcijańskiej tradycji o Trzech Mędrcach ze Wschodu. Choć forma tego imienia zmieniała się w różnych językach to nawet w przypadku jego polskiego brzmienia podobieństwo do perskiego oryginału jest zauważalne.

• Kamil

Imię Kamil to szczególny przypadek. Badacze są zgodni, że to europejskie imię wywodzi się z języka łacińskiego, od słowa camillus, oznaczającego młodzieńca pochodzącego z dobrego rodu, często pomagającego przy obrzędach religijnych. Istnieje jednak teoria, że imię to mogło mieć również niezależne pochodzenie z języków semickich, gdzie podobnie brzmiące słowa oznaczają „doskonały” (np. arabskie kāmil). Zbieżność brzmieniowa sprawiła, że imię Kamil jest dziś obecne zarówno w kulturze zachodniej, jak i w świecie arabskim — choć jego źródła mogą być zupełnie różne.

A Wy? Wiecie, skąd się wzięły Wasze imiona?

Krzysztof Gutowski